Op 26 maart 2024 staat Gijs zoals altijd precies op tijd klaar om mee te rijden naar Driebergen. Doel is om samen met twee andere vogelvrienden, Marcel en Koen, vijf spechtensoorten in de kijker te krijgen. We weten dat er in de te bezoeken gebieden een redelijke kans bestaat om de vijf spechies daar te zien. We toeren met de auto naar de afgesproken plek en vandaaruit gaan we met zijn vieren op pad. Het weer zit mee, licht bewolkt, matige wind en een redelijk aangename temperatuur.

We starten in mijn favorieten natuurgebied, Heidestein. Tijdens de wandeling horen we overal tjiftjaf en pink (van de vink). De boomklevers laten hun voorjaarsroepje horen, de boomkruipers kruipen achten de stam. De dodaars roept ons al gauw toe vanuit de vijver nabij het theehuis. Er blijken drie dodaars aanwezig te zijn. Drie is toch te veel? Hopelijk gaan ze hier weer broeden, net als vorig jaar. We wandelen verder. Opeens horen we het kenmerkende roepje van de kleine bonte specht. Even zoeken, al gauw weten we hem te vinden. De kleine rakker is druk bezig bij zijn smidse om een dennenappel te pellen. Een hele tijd blijft hij in het zicht. Geweldig! Onze tweede soort, want de grote bonte specht heeft zich natuurlijk al lang laten zien. Dit is de meest algemene soort van de vijf. Na een tijdje wandelen we verder, horen zwarte mezen. Maar waar zitten ze. Veel te ver weg.

In het open gebied horen we al gauw de grote lijster zingen. Boomleeuweriken laten hun heerlijke zang horen (lu lu lu). Een torenvalk verschalkt een vogelbeest. We horen kuifmeesjes, ja daar maakt ieder me gek mee. Mijn favoriete mees. In de verte zien we hem zitten hoop in de top van een kaal boompje. Wel ver weg, maar toch gezien. Helaas zien we vandaag nog geen tapuiten. Die worden wel al in Nederland gemeld.

We gaan het bos weer in, op zoek naar de zwarte specht. Bij de schaapskooi vliegen twee raven. Opeens weer een bekend geluidje. een kuifmees. Dit keer laat hij zich heel goed zien. Zou hij bezig zijn met territoriumafbakening. Is er al sprake van een nestje. Ik hoop het echt. Ik maak een hele serie foto's. Eindelijk de punker goed in beeld. We wandelen door, horen een zwarte specht. Horen is niet scoren. We willen hem zien. We lopen nog een heel stuk verder, maar helaas, wel de bekende zitroep en baltsroep. Maar geen zwarte specht gezien. OK, dan alleen maar gehoord.

Na een tijdje besluiten we nog even naar een andere plek in de buurt te gaan, waar regelmatig middelste bonte spechten worden gezien. We rijden een stukje, drinken ergens koffie. Appeltaart mag niet ontbreken. Dan op pad, we moeten nog twee soorten zien vandaag. Zal het lukken? 

Als we het gebied ingaan, horen we al snel de mibo (middelste bonte specht). Maar het roepje komt van ver. De vinken pinken wat weg. Grote bonte spechten in overvloed. Een boomklever verraadt zijn nest. Twee buizerds vliegen over. Maar de twee spechies laten zich niet zien. Marcel en Koen geven het op, Koen wil nog even de steppenkievit en poelruiter zien. Vlakbij Veenendaal. Gijs en ik blijven achter, hopend op toch nog de mibo en groene.

Uiteindelijk wordt ons geduld beloond. Niet een, maar drie mibo's komen plotseling te voorschijn. Yes, eindelijk. De camera's ratelen, genieten. Minstens een kwartier vliegen de spechten om ons heen. Dan verdwijnen ze weer verder het bos in. Voor ons het moment om richting de auto te gaan. Richting de uitgang van het park laat de groene specht zich meestal wel horen. Ook dit keer! We zien er zelfs twee als een speer wegvliegen. Te snel voor een fotoshoot. Maar gezien hebben we hem.

Voldaan stappen we in de auto, vijf spechten gezien en/of gehoord. En dat in een van de mooiste gebieden, die ik de laatste jaren ben tegengekomen.
Ik kom hier gauw weer terug. Bye, bye spechies.