Afgelopen vrijdagmiddag wil ik nog even naar de Strengen. Wat heerlijk om daar weer even rond te lopen. Vooral het stilte-gebied spreekt me altijd weer aan. Ik probeer me niet te ergeren aan de honden die ongelijnd door dit interessante gebied rondlopen, hun baasje vooruitlopen. Een baasje aanspreken en uitleggen dat honden toch echt aangelijnd dienen te zijn, laat ik maar achterwegen. Heeft geen zin, meestal wordt je beloond op rot-opmerkingen. Al gauw zie ik een klein vogeltje nabij het vogelkijkscherm zenuwachtig heen en weer vliegen. Al snel vliegt het richting de waterkant, gaat in het riet zitten, smullend van de zaadjes in de rietstengels. Dan weer laag vliegend naar een struikje. Ik krijg hem in de kijker. Een tjiftjaf op het eerste gezicht. Maar wel erg grijs. Iets bruin in de wang. Dat is toch wel bijzonder. Zou het een Siberische tjiftjaf zijn? Eerst maar onze grote vogelkenner Sam Gobin raadplegen. Al snel krijg ik een reactie. Jazeker, dit is de Siberische versie. Geweldig. Nog wat bewijsfoto's maken, later melden op waarneming.nl. Wat een leuke waarneming. Helaas maakt deze oosterling geen geluid. Jammer, want juist zijn roepje is een dubbel bewijs dat het geen gewone tjif is.

Als ik nog even verder wandel, merk ik dat de vogels zich verder weinig laten zien. De baardmannetjes zijn ook nu weer niet van de partij. De sperwer zit op zijn bekende uitkijkpost en een fazantenhen ligt wat te draaien in de zon. Pas aan het eind van de wandeling kom ik een vuurgoudhaantje tegen. Helaas niet op de foto te krijgen. En jawel, weer een tjiftjaf. Maar deze is duidelijk minder grijs, warm bruine bovendelen. Dit is de gewone tjiftjaf. Ja zeg, één Siberische is echt wel genoeg op een dag. Het was weer genieten!